Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond Pijn is een veelvoorkomend probleem. Ondanks dat de pijnbevraging bij een wondzorg en de wondzorg zelf door verpleegkundigen wordt uitgevoerd, spelen ook artsen hierin een grote rol. Zij worden verwacht na te vragen bij de patiënt of die pijn ervaart tijdens de wondzorg. De arts is verantwoordelijk voor het voorschrijven van het medicatieschema van de patiënt en dus ook voor de medicatie die wordt gegeven voor de pijn en de pijn bij wondzorg. Uit onderzoek blijkt dat 74% van de patiënten pijn ervaart tijdens wondzorgprocedures en dat kennis en attitude van artsen rond pijn onvoldoende aanwezig is.1-4, 12,13 Doelstelling Het doel van dit onderzoek was om de kennis, communicatie en attitude van artsen met betrekking tot pijn bij wondzorg in kaart te brengen. Design Er werd een kwantitatief onderzoek uitgevoerd met een cross-sectioneel, descriptief design. Op alle hospitalisatie-afdelingen binnen de campus Gasthuisberg van UZ Leuven werden vragenlijsten uitgedeeld. Methodologie Om de kennis, communicatie en attitude in kaart te brengen wordt gebruik gemaakt van de vragenlijst, opgesteld door de onderzoekers. Het waren gesloten vragen met 2 tot 7 antwoordmogelijkheden. Op 2 vragen konden de participanten zelf suggesties geven. De vragenlijst bestond uit 29 vragen en was ingedeeld in 10 algemene vragen (demografische vragen, vragen over prevalentie wondzorg, pijn bij wondzorg en de richtlijn), 7 vragen over kennis (5 vragen over kennis omtrent pijnmedicatie en 2 vragen over de bekendheid van de supportteams), 6 vragen over communicatie en 6 vragen over attitude. De onderzoekers zijn meerdere malen op de afdelingen langsgegaan om de vragenlijsten uit te delen en de artsen aan te sporen deze in te vullen. Resultaten Volgens ongeveer de helft (42.1%) van de artsen komt uitgebreide wondzorg meer dan 5 keer per maand voor en heeft de helft (54.1%) van de patiënten regelmatig pijn tijdens de wondzorgprocedures. Bijna alle bevraagde artsen (98.8%) zouden kortwerkende pijnmedicatie gebruiken voor procedurele pijn. Echter lijkt de meerderheid (83.5%) niet op de hoogte te zijn van de inwerktijd van deze medicatie. Eveneens lijken ze niet consequent de juiste volgorde van pijnmedicatie, volgens de WHO analgetische ladder, te gebruiken. Er zijn referentie-verpleegkundigen pijn op de afdeling aangesteld, maar 84.7% weet niet wie deze persoon is. Wel heeft het grootste deel van de artsen (90.6%) kennis over de aanwezigheid van het pijnteam binnen het ziekenhuis. Er werd een richtlijn ontwikkeld (Wondzorg, het kan ook met minder pijn) waarvan 92.1% van de artsen niet op de hoogte blijkt te zijn. Conclusie Het onderzoek toont aan dat artsen een gebrek aan kennis over pijnmedicatie voor wondzorg hebben. Ze zijn niet op de hoogte wie de referentieverpleegkundigen pijn op de afdelingen zijn. Uit de bekomen resultaten concluderen de onderzoekers dat er nog verder onderzoek (met interventie) nodig is naar de hiaten in kennis, communicatie en attitude bij artsen rond pijn bij wondzorg.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond: Matige of ernstige pijn in de postoperatieve fase is een frequent voorkomende klacht bij patiënten. Een inadequate pijnregistratie kan leiden tot een inadequate pijnbehandeling, met mogelijke comorbiditeiten tot gevolg (Joshi & Ogunnaike, 2005). Verpleegkundigen spelen een belangrijke rol in deze pijnregistratie (McCaffery & Ferrell, 1997). Doelstellingen: In dit onderzoek wordt nagegaan of er een verband bestaat tussen kennis en attitudes van verpleegkundigen en het pijnbeleid op een postoperatieve orthopedische afdeling. Het verband tussen deze kennis en attitudes en het pijnbeleid wordt verder onderzocht. Design en methode: Door middel van patiëntenbevragingen en dossieranalyses werd in dit correlationeel pre-test post-test design het pijnbeleid nagegaan op baseline en na iedere interventie. De interventies betroffen een educatiemoment (T1), een automatische herplanning van de pijnbevraging in het elektronisch patiëntendossier (T2) en een teamgerichte coaching (T3). Pre- en post-test werd de Knowledge and Attitude Survey Regarding Pain afgenomen bij de verpleegkundigen om kennis en attitudes omtrent pijn na te gaan. Resultaten: De kennis en attitudes van de verpleegkundigen werden pre- en post-test getoetst. Er kon geen significant verschil geobserveerd worden tussen pre- en post-test. Het pijnbeleid werd geëvalueerd door uitvoering van patiëntenbevragingen en dossieranalyses. Gedurende het onderzoek werden 477 pijnregistraties bij 161 patiënten geïncludeerd. Na automatische herplanning in het patiëntendossier was een significante stijging merkbaar zowel in het aantal acties met rescue pijnmedicatie als het aantal herevaluaties na een pijnregistratie ≥4 . Na teamgerichte coaching was een significant verschil merkbaar in het aantal herevaluaties alsook de overeenkomst tussen de pijnscores in het patiëntendossier en wat de patiënt zelf aangaf. Relevantie praktijk: Tijdens de postoperatieve fase is het belangrijk om pijnscores correct te registreren en vervolgens adequaat te reageren op hoge pijnscores (NRS ≥4), opdat langdurige blootstelling aan pijn zo veel mogelijk kan vermeden worden. In dit onderzoek kan een positief effect worden vastgesteld van automatische herplanning op het aantal herevaluaties. Teamgerichte coaching geeft een meer correcte registratie van pijnscores en kan mogelijk tegemoet komen aan verschillen tussen afdelingen. Conclusie: De interventie waarbij een automatische herplanning is ingevoerd, heeft een significant positief effect op het aantal pijnregistraties, herevaluaties en acties met rescue pijnmedicatie binnen het uur na een pijnregistratie (NRS ≥4). De interventie met teamgerichte coaching heeft in dit onderzoek een significant positief effect op de overeenkomst tussen de pijnscore gerapporteerd in het dossier en door de patiënt.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Pijn is een symptoom dat frequent voorkomt in de algemene zorgsetting en gevreesd wordt door patiënten. Ongeveer een kwart van de Belgische bevolking heeft chronische pijn. Pijn wordt bij gehospitaliseerde patiënten vaak onvoldoende behandeld. Verpleegkundigen spelen een cruciale rol binnen het goede pijnbeleid. Beperkingen in de kennis en attitude van verpleegkundigen zijn vaak een belangrijke oorzaak van inadequate pijnbehandeling. Doelstelling: Het pijnbeleid op de revalidatieafdelingen UZ Leuven campus Pellenberg onderzoeken. Nagaan hoe groot de kennis is bij de verpleegkundigen, welke hun attitude is en welke strategieën een invloed hebben om tot een beter pijnbeleid te komen. Methodologie: Dit onderzoek maakt deel uit van een project van UZ Leuven campus Pellenberg. Met een pre-posttest werd de evolutie in de kennis en attitudes van de verpleegkundigen afgetoetst gebruik makend van de KASRP-vragenlijst en werd nagegaan of de interventies, bestaande uit educatie en teamgerichte coaching, een invloed hebben op het pijnbeleid. Het onderzoek werd onderverdeeld in vier meetmomenten. T0 en T2 zijn het eerste en derde meetmoment die een maand voor een interventie plaatsvonden. T1 en T3 zijn het tweede en vierde meetmoment die een maand na een interventie plaatsvonden. Dataverzameling gebeurde van november 2016 tot juli 2017. Resultaten: Over de vier meetmomenten werden er in totaal 30 verpleegkundigen en 247 patiënten geïncludeerd. Er kon geen significante verbetering (p=0,841) gevonden worden in de scores van de KASRP vragenlijst bij de verpleegkundigen. In de loop van de vier meetmomenten is er een statistisch significante evolutie vastgesteld in het aantal pijnmetingen (p=0,008) en in het voorschrijven (p=0,050) en toedienen (p=0,002) van rescue pijnmedicatie. Conclusie: Er werd geen significante verbetering van de kennis en attitude van verpleegkundigen vastgesteld. Wel werd er een significante evolutie gevonden in het registreren van pijn en de behandeling met rescue pijnmedicatie. Toekomstig onderzoek met herhaalde educatieve interventies zal moeten aantonen welke interventies en over welk tijdsverloop het meest effectief zijn.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond: Wondgerelateerde pijn is een frequent voorkomend probleem bij gehospitaliseerde patiënten. Farmacologische interventies worden vaak gebruikt bij het bestrijden van wondgerelateerde pijn, maar deze zijn het meest effectief wanneer ze gecombineerd worden met non-farmacologische interventies, zoals educatie, communicatie en afleiding. Echter blijkt uit de literatuur dat er een tekort is aan educatie, ondanks dat patiënten een sterk verlangen hebben om hun pijnervaring en wondzorg beter te begrijpen. Daarvoor zijn het wondzorgteam en pijnteam van het UZ Leuven in 2020 van start gegaan met een campagne omtrent pijn bij wondzorg. Deze campagne geeft verschillende praktische tips aan patiënten aan de hand van een educatieve video. Doelstellingen: Het doel van dit onderzoek is achterhalen welke kennis patiënten hebben betreffende pijn bij wondzorg. Meerbepaald wordt getracht te achterhalen hoe goed patiënten geïnformeerd zijn over de farmacologische en non-farmacologische pijnbestrijdingsstrategieën. Bijkomend wordt gekeken naar welke noden patiënten ervaren om pijn te verminderen en wat voor patiënten belemmerende en bevorderende factoren zijn betreffende wondgerelateerde pijn. Als laatste wordt geëvalueerd of de campagne van het UZ Leuven de patiënten heeft bereikt. Design: De studie maakt gebruik van een kwantitatief descriptief design. Methode: Er werd gebruik gemaakt van consecutive sampling waarbij de onderzoekers alle gehospitaliseerde patiënten, die binnen de onderzoeksperiode opgenomen waren in het UZ Leuven en voldeden aan de inclusie- en exclusiecriteria, selecteerden. Indien de patiënt wou deelnemen aan het onderzoek werd het ICF ondertekend door beide partijen en kon de afname van de vragenlijst van start gaan. Deze vragenlijst bestond uit 27 vragen, die de onderzoeker mondeling met de patiënt overliep. Nadien werd deze data geanalyseerd aan de hand van ‘Statistical Package for the Social Sciences’ (SPSS) versie 28. Resultaten: Er namen 157 participanten deel aan de vragenlijst. Uit de resultaten bleek dat alle patiënten de bestaansduur van hun wonde en het type wonde kennen. 71,9% van de patiënten gaf aan wondpijn te hebben, deze patiënten zijn ook goed op de hoogte van het type wondpijn. Echter hebben patiënten een minder goede kennis over de pijnmedicatie, 58% van de patiënten was namelijk niet of slechts gedeeltelijk op de hoogte van de naam en toedieningsfrequentie. Patiënten vonden educatie over pijnbestrijdingsmethoden, communicatie over het verloop van de wondzorg en het krijgen van voldoende pijnmedicatie de drie belangrijkste bevorderende factoren voor pijn bij wondzorg. Als laatste bleek dat slechts 24 van de 157 patiënten aangaven van de campagne omtrent pijn bij wondzorg gehoord te hebben. Conclusie: In het UZ Leuven is er een hoge prevalentie van wondpijn. Patiënten hebben veel kennis over hun wonde, maar er zijn wel duidelijke lacunes in de kennis omtrent pijnmedicatie. Echter gaven patiënten wel aan voldoende pijnmedicatie, educatie over pijnbestrijdingsmethoden en communicatie over het verloop van de wondzorg te krijgen. Relevantie voor de praktijk: Een beter inzicht in de huidige kennis van patiënten, betreffende farmacologische en non-farmacologische pijnbestrijdingsstrategieën, kan door zorgverleners gebruikt worden om beter tegemoet te komen aan de noden en belemmerende en bevorderende factoren van patiënten om zo wondgerelateerde pijn en pijn tijdens de wondzorg te verminderen.